Met heel veel zin ging ik gisteravond met de auto naar Leeuwarden om samen met Helga naar de Harmonie te gaan voor de theatervoorstelling ‘Helden’ van Olav Mol en Jack Plooij. Ik was benieuwd naar de anekdotes die de mannen zouden kunnen vertellen over de formule 1. Ze waren immers al meer dan 30 jaar onafscheidelijk verbonden met de autosport.

In een bijna uitverkochte zaal zat ik temidden van Red Bull petjes en shirts te kijken naar een veelbelovend decor. Van te voren had ik al gekeken naar de planning. Van 20.15 tot 20.55 uur theater, van 20.55 tot 21.15 uur pauze en vervolgens van 21.15 tot 21.50 uur weer theater. Een korte voorstelling dus maar wanneer het boordevol mooie verhalen zou zitten, zeer de moeite waard, zo dacht ik.

Het bleek toch iets anders te zijn. De anekdotes waar ik zo naar hoopte bleven uit en in plaats daarvan gingen de mannen, inmiddels de zestig gepasseerd, zich te buiten aan een dosis goedkope humor. Althans, de mannen vonden het humor. Het wás zo verschrikkelijk slecht omdat de mannen er ook nog van overtuigd waren dat ze mega grappig waren. Dat was duidelijk te zien aan hun zelfingenomen blikken. Na de zoveelste slechte grap waarbij ik interactief kon meedoen met behulp van mijn telefoon, haakte ik helemaal af. Dit trok ik niet langer. Ik merkte dat ik plaatsvervangende schaamte kreeg maar de mannen hadden dit duidelijk niet. Lewis Hamilton moest het chauvinistisch ontgelden als de meest onsportieve sukkel, een Zweedse wc was een ViaPlay, le Clerc bleek een afstammeling van een piraat en Ekkelstone bleek vermeend iets te maken hebben met een treinroof… Maak me gek….!

Heel af en toe raakte de show mijn verwachting en werden er mooie dingen verteld. Dat waar het publiek volgens mij ook honger naar had. Het was te weinig. Ik ben ervan overtuigd dat deze mannen vele mooie verhalen kunnen vertellen en vraag me echt af waarom ze zich daar niet op toeleggen. Heel af en toe merkte ik ook in welk publiek ik zat. Vragen waarop ik in geen honderd jaar antwoord had kunnen geven werden door de diehard F1 fans moeiteloos uitgehoest. Nee ik hoor daar duidelijk ook niet bij. Ik had geen kennis. Kijk hoogstens elke Grand prix omdat ik dat leuk en soms spectaculair vind, en ken hoogstens Nick de Vries omdat hij vroeger wel eens bij ons thuis kwam. Maar dan houdt het ook hard op.

Nee deze avond was duidelijk niet aan mij besteed. De mannen hadden bij mij niet het krediet die de redbull poppetjes ze wel gaven. Voor mij was het kopen van het boek en het vragen van een handtekening niet one bridgje to far maar een complete Erasmusbrug to far. Gedesillusioneerd liep ik het theater uit. Om me heen gemorrel van nog een aantal andere bezoekers. Ook zij hadden zich er meer van voorgesteld, denk ik. Nee dat denk ik niet, dat weet ik zeker!