Gisteravond was er een avond ten bate van de Hersenstichting. Het is nodig dat er meer geld beschikbaar komt voor onderzoek naar niet aangeboren hersenletsel. Je moet daarbij denken aan tumoren, hersenbloedingen, Alzheimer maar ook beroertes…

Toen ik er naar keek deed het meer dan ik had gedacht. Mensen vertelden over hun aandoening en wat dat betekent voor henzelf maar ook voor de omgeving. Je hele leven staat op zijn kop. Het wordt nooit meer hetzelfde…

Mijn beroerte is inmiddels al weer anderhalf jaar geleden maar heeft veel impact gehad. Iets wat ik nooit verwacht had is mij overkomen. Plotseling is inderdaad het voorgaande geschiedenis en start de periode na de beroerte. Geen seintje vooraf, geen belletje, in één keer was het er. Een complete gevoelsverlamming aan de linkerkant.

Ik dacht na vijf weken wel weer te kunnen werken. Niets bleek minder waar. Ik zou een traject ingaan waarbij ik zeer rustig aan moest doen en moest leren ‘nee’ te zeggen. Niemand ziet het aan de buitenkant en bij mij al helemaal niet. We zijn al anderhalf jaar verder en nu pas kan ik volgende maand weer volledig werken. Ik ben niet dezelfde maar het gaat goed.

Èn, wat heb ik een geluk gehad. Spraak, motoriek,… Het functioneert goed. ‘Het propje’ heeft in een relatief gunstig gebied gezeten. Het had zomaar anders kunnen zijn. Elke dag neem ik nog diverse medicijnen en dit zal ik waarschijnlijk de rest van mijn leven moeten blijven slikken en heb ik behoorlijk last (gehad) van prikkels, maar dat geluk, dat realiseer ik me elke dag.

Het is anders. Ik geniet van de dingen die ik doe. Het leven lacht nog steeds…

Gisteravond kwam daarom binnen, hard binnen. Tranen biggelden over mijn wangen. De hele periode trok aan me voorbij. Alsof ik me nog meer realiseerde wat me was overkomen. Het is een heftige periode geweest van revalidatie en opbouwen. Vallen en opstaan. Dankbaar maar ook boos en verdrietig zijn, van thuis afreageren… De mensen die naast mij staan weten wat de strijd is geweest en nog is. Maar niet opgeven, naar de buitenkant toe is alles oke! Waarom?

Iedereen mag het weten. Ik dacht ook dat het mij niet zou gebeuren…

Ik schrijf dit stuk, niet om zielig te willen zijn maar om te vertellen dat alles niet vanzelfsprekend is. Veel mensen maken in hun leven heftige dingen mee en zullen begrijpen wat ik bedoel. Geluk is niet te koop, gezondheid ook niet. Zoek het geluk in de kleine dingen. Niemand weet hoe laat het is!…. (Youp)

Niemand Weet Hoe Laat Het Is – Youp

Vannacht in m’n slaap word ik plots overvallen
straks komt een auto en die rijdt me kapot
wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?
wat zal mijn clou zijn? hoe is mijn plot?
misschien zegt de dokter: ‘meneer nog twee maanden’
en word ik door een slepende ziekte gesloopt
men zegt dat dat beter is voor nabestaanden
maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt
deze dag is de eerste van de rest van mijn leven
dat denken er velen bij hun ontbijt
terwijl ik altijd denk: ik heb nog maar even
dit wordt de laatste van een prachtige tijd
dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur
lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is.

Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind
zijn dood zal ons leven voor altijd bederven
terwijl ze misschien een hemel daar vindt
niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen
maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
met auto’s en veerboten,vliegtuigen, treinen
niemand weet hoe laat het is
is het vijf voor twaalf of net half zeven?
hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?
ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier

dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur
lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is

Ik weet als ik later groot ben
en ook bijna dood ben
dan is al die angst niet nodig geweest
maar altijd de bangste, altijd die angsten
maakte mijn leven tot een schitterend feest
want we hebben gedanst en we hebben gevreeën
we hebben gelachen en gespeeld met het vuur
God verbood wat we allemaal deden
leef toch je leven als je allerlaatste uur