Op het moment dat ik begin met dit stuk is het Koningsdag, 27 april 2020, om half 2. Er is onrust. Onrust omdat mijn moeder in het ziekenhuis ligt en we niet weten hoe het verder gaat maar ook omdat normaal we de stad weer in zouden gaan. Op zoek naar de muziek, de zon en naar het feest.
Een soort instinct op deze dag die zorgt voor opgewondenheid. Het mag echter niet zo zijn. In plaats van 8 uur het bed uit, ontbijten en me haasten naar de Marktstraat voor de obade, ben ik om half 10 mijn bed uitgestapt. Om 1 minuut voor 10 zal heel Nederland het Wilhelmus zingen met de deuren open, gevolgd door een toespraak van onze koning. (Zie onderaan bericht)
Het werd een prachtig volkslied samen met Romy en Charlotte. Na het volkslied zijn we lekker gaan ontbijten. Om half 2 is alles aan de kant. Ondertussen hebben we al even gebeld met mijn moeder. Het gaat aardig maar ze weet dat dit nog wel even gaat duren. Ik was dus normaal ook niet de stad in gegaan. Mijn kop staat niet naar feesten. Toch is er onrust. Ook Charlotte en Romy hebben het over feesten. Dat wat ze zo missen. Wat gaan we nu dan doen? We besluiten om een rondje te gaan rijden. Een rondje door Sudwest Fryslân. Een vreemde activiteit in tegenstelling tot normaal. Het is niet heel druk maar toch zijn er verschillende mensen die wandelen en fietsen. Ondertussen is de nationale toost op de koning. Die zullen we later wel bekijken.
In Workum halen we de boodschappen en zo komen we rond de klok van 6 uur terug. Romy wil de spaghetti wel maken en Lot gaat nog even aan het werk met school. Omdat we niet met zn allen in de keuken hoeven te staan, ga ik beginnen aan mijn hobby. Op de tv zie ik nog even een samenvatting van de live-uitzending van de koning en zijn gezin. Er werd prachtige openheid gegeven. De uitzending is leuk. Er wordt, net zoals wij de afgelopen weken veel hebben gedaan, video-gebeld met veel bekende Nederlanders.
Ik ga naar buiten met mijn gereedschap. In een uur heb ik al het onkruid eruit. Ik vind het verschrikkelijk werk maar het is klaar. Tot slot spuit ik nog even schoonmaakazijn over de tuin. Tevreden kijk ik er naar. Hoe lang zal ik hier profijt van hebben?
Om kwart voor 8 zie ik mijn vader aankomen. Hij fietst met zijn hoofd naar beneden. Ik hoor hem vragen of ik hem wil helpen met zijn fiets. Ik hoor aan de trilling in zijn stem dat het niet goed gaat. Mijn vader is verdrietig en komt niet meer uit zijn woorden. Samen gaan we naar binnen. Met horten en stoten vertelt hij dat mama weer is gevallen; een vervelend en verdrietig gezicht. Ik snap hem. Het verdriet mag er zijn. De zekerheid en de controle is verdwenen. Nadat de ergste emoties zijn verdwenen zijn we gaan eten.
Peter Pannekoek kan ons ’s avonds niet boeien. Niet omdat de show niet leuk is maar de koppen staan er niet naar. Koningsdag is echt anders, heel anders!