Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en daar zijn we met zijn allen behoorlijk van geschrokken. Even naar de Dokterswacht omdat het bewegen in een keer zo slecht ging mondde uit in inmiddels een dikke week ziekenhuisopname. Er was dus iets meer aan de hand. Gelukkig is ze in goede handen en wordt er hard gewerkt aan herstel.

Bijzonder is dan dat je het met elkaar wil dragen. Iedereen in ons gezin helpt mee om het voor mijn vader en moeder zo goed mogelijk te laten verlopen. Mooi dat dit zo kan.

Bijzonder is ook dat het intensiever optrekken met mijn vader leidt tot zeer mooie momenten. Samen eten, samen koffie drinken, samen kletsen over de prachtige dingen die we mee hebben gemaakt. De wedstrijden, de trainingen, maar ook hoe het altijd bij ons in het gezin ging. Hoe het vroeger bij mijn vader was. Zo prachtig om daar eens met zijn tweeën tijd voor te nemen. Zo ook tijdens een fietstochtje langs het Sneekermeer. Peter, mijn broertje, was zaterdag hetzelfde rondje met hem wezen fietsen en heeft ongetwijfeld eenzelfde ervaring gehad; aan mij de eer net na het weekend, afgelopen maandag. We stapten samen op een elektrische fiets op weg naar het ziekenhuis. Even snel naar de trombosedienst om bloed te prikken; rijden we daarna door. En zo deden we. Even langs de atletiekbaan en dan naar het Sneekermeer.

Wat genoten we ervan. Het was nog behoorlijk fris maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Het werd het fietstochtje wat hij wel vaker deed met mama. Niet langs die stomme brug waar mama vorige week was gevallen, daar had hij geen zin in, maar voor de rest weken we niet af van die route. Op het fietspad voor ‘het gemaaltje’ met uitzicht op het meer stopten we bij een bankje. ‘Hier zit ik altijd met mama. Is een mooie plek om even te kijken.’ Het bankje was vrij en we besloten er even lekker te gaan zitten. Genieten werd het van de bootjes, de strakblauwe lucht met een paar mooie Hollandse wolken en het schitterende gele koolzaad wat overal groeide. ‘Zullen we mama even bellen pap, is ze er toch een beetje bij.’ De telefoon ging over en mama kwam aan de lijn. ‘Waar zijn jullie?’ We vertelden mama dat we op hun bankje zaten. Mijn moeder vertelde dat ze jaloers was en dat ze hoopte daar ooit weer lekker te kunnen zitten. Ze vertelde ons ook dat er een kans was dat ze niet naar het revalidatiecentrum hoefde en dat ze zelfs al snel naar huis kon. Het herstel van de broerte verliep sneller dan verwacht. Ik zag mijn vader lachen. Ze regelt het wel. Er is geen betere plek dan thuis.

Na deze heerlijke pauze waarin de verhalen niet stopten reden we door naar een volgend bankje aan de Griene Dyk. ‘Hier zit ik ook wel eens met mama. Hebben we vorige week nog gezeten om even te rusten na die harde val van mama.’ We keken uit over weer een bijzonder stukje Sneek. Het deed me veel om hier met mijn vader te zitten en tijd te hebben voor elkaar. Hoe vaak in de afgelopen periode is dit voorgekomen. ‘Moeten we vaker doen!’

Aan het eind van de fietstocht ging ik snel nog even de boodschappen doen voor mijn vader. Hij reed door om alvast een broodje klaar te maken. Na het broodje namen we afscheid. ‘Ik ga mijn zolder opruimen pap.’ ‘Das een verstandige beslissing. Ruimte scheppen jongen,’

’s Middags toen ik bijna klaar was met het opruimen van heel veel bende in mijn huis, belde mijn moeder….’Kom je me ophalen? Papa en ik hebben net gehoord dat ik naar huis mag…mooi hè?’ En mooi was het. Wat een topdag!