Sinds maandag 20 november staat mijn leven op zijn kop. De diagnose prostaatkanker zet de dagelijkse gebeurtenissen ineens in een compleet ander daglicht. Hoe gaat alles eruit zien, wat komt er allemaal op mij af, waar wil ik behandeld worden… Een puinhoop in mijn hoofd.

Van ziekenhuis naar huis, van huis naar het ziekenhuis. Het ene onderzoek na het andere met een zekerheid; ik heb kanker. Iets wat mij niet overkomt. Dit is wat je hoort bij anderen… Het sloeg me lam omdat niemand een zinnig woord kan zeggen over kansen en hoe de toekomst eruit gaat zien. Geen grip, geen controle, vertrouwen hebben in dat wat artsen je aanbieden. En laat ik daar nou niet zo heel goed in zijn.

Een second Opinion in het AVL in Amsterdam, goede gesprekken, perspectief krijgen, het maakte dat ik er voor heb gekozen om de behandelingen te laten plaatsvinden in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Maar 25 keer bestralen betekent 25 keer heen en terug naar Amsterdam plus de gesprekken die nog gaan plaatsvinden. Een pittige opgave maar alles over willen hebben voor de weg naar herstel.

Wat is het geweldig dat er dan zoveel mensen een kaartje sturen, even bij je langs komen, voor je bidden er voor je willen zijn om eventueel te rijden naar Amsterdam. Ìk moet het ondergaan maar het geeft veel energie.

Lang zag ik er tegen op om mijn dingen, waar ik veel genoegen aan beleef, weer op te pakken maar afgelopen weekend pakte ik voor een deel de draad weer op. Samen met Helga winkelen en lunchen in Heerenveen, zondagmorgen weer eens speakeren bij de winterloop en ’s middags op verjaardag bij mijn schoonmoeder. Aan het einde van het weekend was ik behoorlijk moe en gaf mijn lichaam ook wel signalen dat het goed was geweest, toch gaf het me een voldaan gevoel…

Ik moet gewoon weer doen dat wat ik graag doe.