Het is prachtig weer en dan kun je bijna niet wachten om even lekker een drankje op het terras te doen, en dan appt Joey…
Een koffie to go en even bijkletsen. Top idee! Al weet ik ook wel dat je dan met je kont op straat belandt en je ongemakkelijk een bakje koffie in een papieren bekertje naar binnen werkt. Toch besloot ik om het te doen. De drang om even een vleugje ’terrasgevoel’ op te snuiven en de zin om gezellig met Joey bij te kletsen won het van die gedachte. En zo belandden we op één van de kades van onze stad met, jawel, inplaats van een beker koffie, een plastic bekertje bier!!! Dank horeca-ondernemer die we niet eens kunnen noemen omdat ze anders een boete zouden kunnen krijgen!
Het werd even een gezellig uurtje waarbij we al onze ins-and-outs weer even uitgewisseld hebben. Leuk!
Na dit leuke spontane momentje stapte ik op mijn fiets en reed het weekend in…
Het zou redelijk druk worden maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Het werd een bijzonder weekend.
Zaterdagochtend stond ik in half 9 voor de deur bij mijn ouders. Mijn vader zou de tweede vaccinatie krijgen en daarvoor moesten we al vroeg op pad. Op naar Leeuwarden. De vorige keer dacht ik in de auto te moeten blijven zitten maar door die ervaring van vele mensen die hun vader of moeder begeleidden, ging ik dit keer mee. Mijn vader praatte honderd uit. Wat is het toch een mooie man en wat kan ik er van genieten. Overal waar we mensen ontmoetten maakte hij een praatje. Altijd enthousiast en met een zeer luide stem waardoor ze ook zeven hokjes verder het konden volgen. Maar wat houd ik ervan! Tijdens het kwartiertje observeren na de prik kwamen de verhalen. Lachen! Uiteindelijk mochten we opstaan en luid groetend naar iedereen die het wilde horen liepen we na een half uurtje het FEC weer uit. ‘Even nog een foto maken voor het vaccinatie bord pap!’
Terug in de auto zijn we niet een minuut stil geweest. Even langs de Leeuwarder atletiekbaan en terug ook nog even langs die van Sneek. Weer zo’n ervaring die ik koester omdat het gewoon leuk is. Wat is het toch bijzonder om dit te kunnen en mogen doen.
Na een bak koffie bij mijn ouders belde ik even met Charlotte. ‘Hoe laat ben je bij me?’
Vandaag zou Charlotte namelijk de sleutel krijgen van haar nieuwe ‘huisje’ zodat we de grote en zware spullen konden overbrengen. Bed, bankstel, tafel en stoelen, ze zouden er met een grote bus naar toe worden gebracht. En zo spraken we af dat de bus er aan zou komen zodat we los konden.
Alle spulletjes werden door ons opgehaald en overgebracht. Helaas was de woning nog niet geheel klaar zodat het inrichten nog even op zich moest wachten.
Aan het einde van de dag was alles op zijn plek en was ook het oude kamertje weer ingericht.
In de avond, waarop we nog steeds konden ‘genieten’ van de avondklok nog een concert voor twee in de huiskamer. Het blijft raar maar toch heeft het ook iets leuks. Op de bank luisteren en kijken naar een concert met een biertje, hapje en warmte… En stilzitten? Dat dacht ik niet. Ook in de huiskamer kun je dansen…
Hoe simpel misschien ook; met bezoekjes aan de ouders op zondag werd dit weer eens zo’n weekend die beschreven staat in de waardevolle herinneringen van mijn rationele dagboek. Een weekend om niet te vergeten…